4. So it begins...

Haastige spoed is zelden goed. Dus ik besloot pas de volgende dat te beginnen met mijn onderzoek naar Myra en haar familie.

Toen ik op school aan kwam werd ik helaas meteen afgeleid door Jordi die overduidelijk mijn aandacht aan het trekken was. Ik deed net alsof ik niks door had en liep voorbij zonder hem aan te kijken.
“Heb je geen zin in vanmiddag?” hoorde ik van naast me. Ik keek om en zag dat Jordi me gewoon achterna was gelopen. Waarom had ik ook in vredesnaam ja gezegd!
“Ik voel me niet zo lekker.” antwoordde ik kortaf. Misschien houd hij op als ik kortaf en ongeïnteresseerd doe. Dat was de enige manier waarom ik mensen ‘subtiel’ kon laten afhaken.
“We kunnen ook een andere keer, vrijdag, zaterdag…” zei hij hoopvol.
“Nee.”
“Ik voel me straks vast weer beter.” zei ik er snel achteraan.
“Oké, dan zie ik je vanmiddag wel bij Frans!” zei Jordi opgewekt.
Als het echt moet…dacht ik. Ineens bedacht ik me iets.
“Wacht!” riep ik tegen Jordi toe hij net weg wilde lopen.
“Jij zit toch in de schoolkrant redactie?” vroeg ik toen hij vragend mijn kant op keek.
“Ja dat klopt. Hoezo?”
“Nou, is het geen leuk idee als ik dat nieuwe meisje zou interviewen zodat de mensen haar wat beter leren kennen.”
“Euh.. Voor de hele school?” vroeg hij, duidelijk een beetje teleurgesteld dat ik niet geïnteresseerd was in zijn werk maar in een interview met een of ander meisje.
“Ja, in die katern waarbij iedere week een ander persoon in de spotlight staat.”
“Dat is misschien wel een leuk idee. Wil je dat graag doen?”
“Ja, lijkt me leuk!” zei ik opgewekt
“Dan zal ik het doorgeven aan Kris, die doet dat deel meestal.”
“Dankje! Tot vanmiddag!” zei ik dit keer en ik liep de andere kant op, naar scheikunde.
Iedereen zat al op zijn plek. Ylse was er niet, Myra wel. Ik besloot naast Myra te gaan zitten, ik moest en zal haar beter leren kennen.
“Mag ik naast je komen zitten?”
“Als je dat wilt…” ze keek me niet eens aan toen ze het zei. Ik ging naast haar zitten alsof er niks was gebeurt.
“Vind je het erg als ik je interview voor de schoolkrant?” vroeg ik direct.
“Jij weet ook niet van ophouden hè!” reageerde ze boos, haar ogen schoten weer vuur. Ik schrok en kon haar niet langer aankijken dan enkele seconden. Ik pakte mijn boeken en besloot niet op te geven.
“Je bent liever onopvallend zodat je je niet hoeft te hechten aan mensen.” zei ik en keek haar vragend aan.
Even was ze stil, haar gezicht uitdrukkingsloos.
“Als je me zo goed door hebt, waarom wil je me dan interviewen voor de schoolkrant?”
Au. Wat nu? Eerlijk duurt het langst?
“Dan interview ik je niet. Maar wil je me in ieder geval de kans geven je beter te leren kennen.”
Verbluft keek ze me aan.
“Vrijblijvend natuurlijk. Want als er iets is waar ik niet van hou, dan is het wel het vast zitten aan mensen die je eigenlijk niet mag.” voegde ik er aan toe.
Meneer Uddel keek ons streng aan omdat we door zijn les heen aan het praten waren ondertussen.
Myra knikte alleen. Voor mij was dat genoeg. De rest van de les kon ik me dit keer wel op scheikunde concentreren en er was geen ongemakkelijke spanning meer tussen ons zoals bij de natuurkunde les.
Toen de bel ging stond ze op maar liep niet weg. Ze keek me aan. Ik moest duidelijk zeggen hoe of wat.
“Heb je zin om mee te gaan naar mijn huis vanmiddag?” vroeg ik, hopend dat ze het niet te opdringering zou vinden meteen.
“Heb je geen date met Jordi?”
Ze verastte me totaal, blijkbaar was het snel de rondte gegaan…
“Nee, dat zeg ik wel af… Ik heb toch geen zin.” gaf ik eerlijk toe.
Ze lachte en zei: “Is goed, ik wacht je wel op buiten het schoolplein.”
“Goed, tot vanmiddag!”
Blijkbaar had ze er al rekening mee gehouden dat ik een smoes zou bedenken om onder de date met Jordi uit te komen waardoor het te verdacht zou zijn samen weg te lopen uit school. Ik was benieuwd of ze iedereen zo slim af was.

De rest van de dag verliep soepel, tot Frans….
“Hee, Anna!” riep Jordi opgewekt, meteen toen ik een voet over de drempel had gezet.
“Hoi.” mompelde ik terug. Nu kwam het echte acteer werk.
“Wat is er? Voel je je nog steeds niet lekker?” vroeg Jordi bezorgt.
“Nee, het spijt me.”
“Oh. Dan gaat vanmiddag vast niet door…”
“Sorry, misschien een andere keer.” Van uitstel komt afstel, hoopte ik.
“Ja. Hoe is het eigenlijk gegaan met het interview?”
“Net zo slecht.” antwoordde ik beteuterd.
“Wat dan?” vroeg Jordi bezorgt.
“Ze wilde echt niet, geen kans.” zei ik en ik vluchtte naar mijn plekje achter in de klas bij het raam terwijl net de lerares de deur dicht deed.
Jordi keek de hele les somber voor zich uit, maar mijn humeur werd er niet minder om. Ik kon niet wachten tot de bel ging en ik de school uit mocht. Naar huis. Met Myra…

“Hee!” riep ik opgewekt naar Myra die zoals beloofd stond te wachten buiten de hekken van school.
“Hoi!” riep ze terug. Ook haar gezicht klaarde op.
“Fietsen Katja en Lieke niet mee?” vroeg ze
“Nee, die waren al uit. Vind je dat erg?”
“Nee, ik vind het wel fijn zo.”
Ik lachte, ik snapte haar volkome. Ga je tegen je gevoel in mee met iemand naar huis en dan word je ook nog gedwongen aardig te kletsen met de hele stoet die mee fietst in die richting.
“Ik ook.”
Nu lachte zij. Een hele tijd fietsen we stil naast elkaar. Geen ongemakkelijke stilte, maar een stilte waardoor we allebei even de tijd hadden te wennen. Eigenlijk kende we elkaar ook helemaal niet.
“Doe je een sport?” vroeg ik om de stilte toch maar te verbreken.
“Nee. Jij?”
“Zelf hardlopen en fietsen. Maar niet bij een vereniging ofzo.”
Weer was het een hele tijd stil. Blijkbaar moest ik de vragen stellen en was ze wel bereid te antwoorden.
“Van wat voor muziek hou je?” vroeg ik, om maar bij de standaard vragen te blijven en niet bij de honderden ongepaste vragen die door mijn hoofd spookten.
“Vanalles. Zolang het maar niet top 40, of van die moderne trends of hoe dat dan ook heet is.”
“En je favoriete nummer?”
“Dat heb ik niet echt. Ligt aan mijn stemming. De ene keer Jazz, de andere keer weer klassiek.”
“Dat heb ik ook ja. Soms heb ik echt Michael Bublé nodig om rustig te worden. De andere keer Linkin Park om iets vrolijker te worden.”
“Precies, je kunt zo lekker wegdrijven in muziek.” zei ze en keek me voor het eerst sinds we vertrokken waren aan.
“Bespeel je zelf ook een instrument?”
“Gewoon piano. En jij dan?”
“Ik speelde viool vroeger, maar daar ben ik al weer een paar jaar mee gestopt.”
“Waarom?” vroeg Myra dit keer.
“Mijn leraar was veel te saai klassiek.”
“Mijn moeder kan heel goed viool spelen. Het is een prachtig instrument.”
“Ja dat is waar, als ik ooit wat meer tijd heb dan ga ik wel weer verder denk ik.”
“Je moeder is kunstenaar, bij mijn moeder in het atelier.” zei ik, zodat er niet weer een stilte zou vallen.
“Is dat jou moeder?” vroeg Myra, een beetje geschokt leek het wel.
“Ja. Wat is daar mee?”
“Niks. Toevallig.” zei Myra nog steeds met een gealarmeerde uitdrukking.
We waren bijna bij mijn huis aangekomen dus ik liet het maar bezinken. Ik gaf haar een korte rondleiding. Bood haar wat te drinken aan maar ze had geen dorst en ging haar voor naar mijn kamer.
“Wat een lichte kamer.” was haar eerste reactie. Wat mij verbaasd deed toe kijken hoe ze de rest van mijn kamer bewonderde. De meeste mensen zeiden als eerste dat de kamer zo groot was of dat het netjes was. Nog nooit had iemand als eerste reactie gezegd dat hij zo licht was.
“Zal ik een muziekje op zetten?” vroeg ik.
“Doe maar.” zei ze zonder te stoppen met om zich heen te kijken.
Ik sloot mijn Ipod aan op de boksen van de cd speler. Even zocht ik naar het perfecte nummer. Linkin Park – Leave out all the rest. Een prachtig nummer vond ik maar de meeste vriendinnen van me waren het er niet mee eens en niemand luisterde echt goed naar de tekst. Het was eigenlijk een heel verdrietig nummer en ik werd er altijd een beetje bang van omdat het heel direct aansloot op een van de angsten die ik had. Wat laat je achter als je voor goed weg bent van de aarde?
“Dit is echt een prachtig nummer!” zei Myra enthousiast en keek me aan.
“Vind je het niet eng?” vroeg ik. Even keek ze me aan alsof ik een wereldwonder was.
“Jij bent ook echt de enige die dat er in ziet denk ik. En ik dan.” zei ze ietwat vertwijfeld. Ik keek haar even verbaasd aan.
“Jij snapt me?” vroeg ik verbluft.
“Ja, het is een man die bang is dat hij niks heeft betekend zijn hele leven lang. Iedere sterfelijke is daar in wezen bang voor.”
“Precies.” fluisterde ik omdat ik te verbaasd was gewoon hardop terug te praten.
“Maar denk je dat de man die het schreef gewoon een mens was?” vroeg ze voorzichtig. Even was ik stil.
“Nee.” antwoordde ik en ik dacht aan de laatste zinnen van het lied. I can’t be who you are. I can’t be who you are…
“Maar wat hij wel is weet ik niet.” voegde ik er eerlijk aan toe.
“Iemand die voor eeuwig onsterfelijk is.” zei ze cryptisch. En toen ze mijn verbaasde blik weer terug zag komen voegde ze er snel aan toe:
“Dat denk ik tenminste.”
Het nummer was al lang voorbij en er kwamen een hoop minder leuke nummers voorbij. Ik hoorde mijn maag knorren en bedacht me dat ik sinds de middagpauze niks meer had gegeten. Ik keek op de klok en zag dat het al half 5 was. Het werd al weer bijna donker.
“Heb je honger?” vroeg ik.
“Nee, en mijn ouders verwachten me voor het donker thuis denk ik.”
“Maar je bent er pas net.”
“Ik heb thuis gezegd dat ik meteen uit school thuis zou komen dus ze vragen zich vast af waar ik ben.” zei ze ontwijkend. Blijkbaar had ze opeens haast.
“Je mag wel even bellen hoor, of mee eten zelfs.” probeerde ik maar dat was duidelijk te veel.
“Of niet.” zei ik. “Ik zal je even uitlaten.”
“Dankje.” zei ze, dankbaar voor mijn begrip. “Jij bent de eerste die me in zo’n korte tijd al zo goed snapt.” zei ze met een glimlach.
“Als ik heel eerlijk ben, jij ook.” zei ik. En dat bleek haar niet te verbazen.
Snel liep ik voor haar uit de trap af en naar de fietsten.
“Bedankt.” zei Myra nog een keer. Dit keer keek ik haar vragend aan.
“Dankje dat je me mee hebt gesleurd naar je huis.” zei ze met een knipoog. Toen schoot ik in de lach, voor het eerst in haar bij zijn waarschijnlijk want ook zij schoot in de lach.
Ze stapte op haar fiets en keek me nog een keer lachend aan voordat ze weg fietste. Een tot ziens was niet nodig. We voelden allebei dat we nog lang niet weg zouden gaan van elkaar. Wat ik me niet realiseerde was dat zij mijn grootste gevaar ooit zou worden…

3. We meet again.

Het avondeten ging rustig verder, alleen ik deed niet echt mee. Ik keek strak voor me uit zonder dat iemand opmerkte dat ik pas net weer wat kleur terug begon te krijgen in mijn gezicht. Ik begon een beetje van de schrik te bekomen en lepelde langzaam mijn rijst met prutje naar binnen. Mijn moeder maakte altijd rijst met prutje, niet echt smerige prut, maar gewoon een tomaten saus met gehakt en wat groenten, dat heet bij ons thuis prutje. Zoey, mijn zusje, en mijn ouders waren druk in gesprek over hun belevenissen van de dag, die zoals gewoonlijk totaal langs me heen gingen. Plotseling spitsten mijn oren zich, alsof je een geluid hoort wat niet past in je omgeving. Maar het was niet een geluid wat niet hoorde in onze keuken, het was de naam Soeke die ik hoorde vallen in het voorkort saaie gesprek van mijn ouders.
“Een aardige vrouw, Claire Soeke. Is verhuist vanuit Friesland ergens speciaal naar deze stad omdat haar man hier een baan werd aangeboden bij de politie.” hoorde ik mijn moeder zeggen.
“Waarom wilde ze die man helemaal uit Friesland hier naartoe halen dan?” vroeg mijn vader. Waarschijnlijk net zo verbaasd over het feit dat een man helemaal vanuit een klein dorpje in Friesland wordt overgehaald hierheen te komen.
“Hij blijkt een van de beste forensisch inspecteur te zijn van het land.” antwoordde mijn moeder opgetogen, alsof hij de hoofdprijs was in de loterij voor nieuwe stadsbewoners.
“Ze wilde graag de beste hebben omdat het percentage criminaliteit erg sterk toeneemt de laatste jaren.” ging ze opgetogen verder. Waarschijnlijk had ze dat allemaal opgepikt uit een van de honderd roddelcircuits waar ze deel van uit maakte. Maar toch bleef ik aandachtig luisteren.
“Nou, ben benieuwd of zo’n boere pummel er wat van bakt in de grote stad.” mompelde mijn vader argwanend.
“Dat ze in een boeren gat hebben gewoond betekend niet dat ze niet zijn opgeleid Ed!” mopperde mijn moeder. “Claire is trouwens een geweldige kunstenares. Ze maakt prachtige schilderijen!” ging ze snel over van onderwerp. Zelf wekte Marie al jaren in een kunstatelier waar verschillende kunstenaars een deel af konden huren om hun kunst te maken, tentoon te stellen en eventueel te verkopen. De meeste van hen waren vrouwen en bleven er langer werken dan gepland omdat ze bevriend raakten. Sommige waren echter echte doorreizigers en bleven niet langer dan een paar maanden. Ik was benieuwd hoe het zou gaan met Claire Soeke…
“Dan moet ik maar weer eens een keer langskomen.” Zei mijn vader. Aan zijn ogen zag ik dat het meer uit beleefdheid was dan echt uit interesse, maar mijn moeder had volgens mij niets door. Die glimlachte en ging verder met eten.
“Hun dochter zit bij mij in het jaar, Myra heet ze.” zei ik zomaar uit het niets. Maar mijn ouders vonden het niet gek dat ik me spontaan in het gesprek mengde.
“Wat leuk! Is het een aardig meisje?” vroeg Maria. Dat is altijd het eerste wat ze aan me vraagt als het over nieuwe mensen gaat. Of ze aardig zijn, alsof iemand op zijn eerste schooldag ooit zijn ware-ik vertoont.
“Een beetje stil, maar ik denk wel dat ze aardig is.” antwoordde ik, om te voorkomen dat ik weer gekke dingen zou zeggen. Maar mijn nieuwsgierigheid kon ik niet helemaal onderdrukken. “Mag ik ook mee naar het atelier?” vroeg ik poeslief. De laatste keer dat ik met mijn moeder naar haar atelier was geweest, was zeker een jaar geleden. Niet dat ik niet van kunst hield. In tegendeel, behalve zelf tekenen vond ik het geweldig te zien wat anderen er van bakte. Maar het atelier van mijn moeder was niet alleen een bron van nieuwe stromingen kunst. Het was ook een roddel fabriek. Dat krijg je als je een stuk of acht vrouwen bij elkaar zet, dan komen de roddels vanzelf.
“Dat is lang geleden ja, dat je mee bent geweest.” zegt Maria, ineens erg oplettend.
“Een jaar of zo. Wordt tijd dat ik weer eens kom kijken.” met een glimlach kijk ik haar aan. Ik zie aan haar gezicht dat ze het fijn vind dat ik weer een keer langs wil komen. De bijbedoelingen kent ze gelukkig niet. Het ontmoeten van Claire Soeke. Waarom ik zo graag meer wil weten over de Soekes weet ik niet. Waarschijnlijk is er toch niks interessants te achterhalen, maar daar kom ik dan snel genoeg achter. Want mijn moeder antwoord, wat ik allang had geraden.
“Dat klopt, gezellig. Morgen middag ben je vroeg uit toch, kom je dan uit school even langs?”
“Is goed, dan ben ik er om drie uur denk ik.”
Dat was het wel weer qua gesprekken aan tafel. De rest van het eten werd stil opgegeten op een paar inhoudsloze babbeltjes van mijn zusje na.

Die nacht werd ik een paar keer met schokkende ademhaling wakker, maar geen levensechte nachtmerries meer. De volgende ochtend werd ik rustig wakker en ging volgens het normale ritueel naar school. Op weg naar school stonden de koeien niet eens in de wei dus ik hoefde me nergens zorgen over te maken. Het was echt alleen maar een droom geweest.

Op school aangekomen was alles zoals gewoon. Alleen ik voelde me alsof ik voor het eerst weer binnen stapte op school. Alsof alles veranderd was en iedereen nieuw. Mijn maag maakte zelfs een sprongetje van de zenuwen. Ergens realiseerde ik me dat het niet kwam omdat ik de school ineens anders vond, maar omdat ik benieuwd was of ik veel lessen met mijn nieuwe klasgenootje zou volgen… Ik verklaarde mezelf een aantal keer voor gek en er gingen een paar opties door mijn hoofd zoals: mijn hoofd tegen de muur slaan totdat Myra uit mijn gedachten was, op de wc opsluiten als ze in hetzelfde lokaal les bleek te hebben en me ziek melden en pas weer naar school gaan als ik zeker wist dat ze me niks meer interesseerde. Ik was niet verliefd op haar aan het worden, dat voelde anders, tenminste als ik jongens leuk vond. Toch raakte ik totaal de kluts kwijt van haar. Toen ik de school binnenstapte hoopte ik bij haar in de les te zitten, maar nu begon ik toch te twijfelen of het wel zo gezond zou zijn of dat ik helemaal door zou draaien.
Op dat moment stapte ik de drempel van het scheikunde lokaal over en tot mijn opluchting zat Myra nog niet in het lokaal. Snel ging ik op mijn vaste plek zitten naast Ylse, achter in de klas. De laatste bel ging en meneer Uddel, de scheikunde docent, stond op om de deur dicht te doen.
“Kom snel binnen juffrouw Soeke.” riep hij de gang op. Mijn blik schoot naar de deur en mijn lichaam verstijfde.
“Dank u meneer.” mompelde Myra terug en ze glipte het lokaal snel in. Ze droeg een gewone spijkerbroek en een paars vest. Het was een doodgewone combinatie maar het stond haar perfect. Haar zwarte haren kleurde prachtig bij de kleur paars en haar zwarte ogen leken nog zwarter dan gister. Haar ogen schoten door de klas en het leek alsof ze even op mij bleven rusten. Snel zocht ze een plekje. Ze ging halverwege de rijen tafels zitten waar 2 banken naast elkaar vrij waren.
“Zou iemand zo vriendelijk willen zijn naast Myra te gaan zitten.” riep Uddel door de klas. Hij was misschien vergeten dat we ondertussen in 5VWO zaten en wel voor onszelf op konden komen want sinds de brugklas had geen leraar meer zoiets gênants gezegd.
“Dat is niet nodig meneer.” zei Myra helder en voordat iemand antwoord kon geven.
“Zeker weten?” vroeg Uddel nog een keer. Één klein knikje van Myra was voldoende hem te overtuigen en hij ging snel verder met de les.
Van de les heb ik niet veel opgemerkt, ik kon het niet helpen. Myra zat de hele les stil, maar dan ook echt perfect stil. Ze bewoog haar neusvleugels nieteens. Op een gegeven moment stootte Ylse me aan. “Je bent echt enorm aan het staren!” fluisterde ze me waarschuwend. Snel deed ik alsof ik de aantekeningen van het bord niet goed kon lezen en ze maar overschreef van haar. Ze grinnikte een beetje omdat ze me al lang door had. Ik kon me echter niet lang concentreren en al snel dwaalde mijn blik weer af. Myra had een perfect gezicht en ondanks dat ze ontzettend bleek was ze waarschijnlijk een meisje waar iedere jongen voor zou vallen. Op dat moment ging de bel en voor ik het wist had ze zich omgedraaid en keek me met haar zwarte doordringende ogen aan. Opnieuw kreeg ik kippenvel over mijn hele lichaam. Ik wendde mijn hoofd om mijn tas van de grond te pakken en toen ik weer haar kant op keek was haar plek leeg. Ze was al bij de deur en het laatste wat ik zag was een lok van haar zwarte haar.
“Wat doe je raar joh! Het lijkt wel of je verliefd bent op haar.” giebelde Ylse die haar tas al had ingepakt en me blijkbaar de hele tijd had aangstaard.
“Vind je ook niet dat ze… anders, is?” vroeg ik voorzichtig, haar commentaar ontwijkend.
“Ja, natuurlijk is ze anders. Ze is zo bleek als de maan maar ze ziet er heel gezond uit. Ik zou willen dat ik zo’n huid had met en zulk prachtig haar!”
“Maar voel je niks geks, als je bij haar in de buurt bent?” vroeg ik, aandachtig haar gezicht afspeurend om te kijken of ik kon peilen hoe idioot ze me vond en waar de grenzen lagen.
“Nee, ze straalt geen warmte uit maar verder niks bijzonders.” antwoordde Ylse. Waarschijnlijk dacht ze gewoon dat ik voor het eerst iets voelde voor een meisje en het niet goed kon plaatsten. Om te voorkomen dat iedereen zo zou gaan denken begon ik over iets anders.
“Zal wel aan mij liggen dan. Komt misschien omdat ik zo gek heb gedroomd vanacht…” zei ik.
“Oh! Wat dan?” vroeg Ylse over geïnteresseerd. Ze hapte precies zoals ik wilde.
“Over Jordi, uit de parallelklas. Ik had nog nooit over hem gedroomd, maar ik zie hem nu overal lopen.”
“Ow.. Ja, hij is best knap.” reageerde Ylse lichtelijk teleurgesteld. Ze had duidelijk verwacht dat ik had gedroomd over Myra en haar daarover zou vertellen.
“Ja, dat is waar. Maar goed, we zien wel..” zei ik om het gesprek te eindigen terwijl we de gang op liepen. Gelukkig dacht ze nu niet meer dat ik verliefd was op Myra. Maar ik moest wel echt beter op gaan letten dat ik niet te duidelijk naar haar staarde of zo, dat zou ook Myra afschrikken. Dat was wel het laatste wat ik er mee wilde bereiken.

De rest van de dag had ik geen lessen meer met Myra, wel met Jordi. Die had via via te horen gekregen dat ik over hem had gedroomd. Vandaar dat ik nooit ook maar een van mijn geheimen aan Ylse zou vertellen. Jordi bleek enigszinds geamuseerd te zijn met het feit dat ik aan hem dacht tijdens mijn slaap. Hij vroeg of ik misschien zin had om een keer warme chocolade melk te gaan drinken bij de nieuwe koffiebar in de stad. Niet omdat ik Jordi nou zo’n leuke jongen vind, maar meer omdat hij nog wel eens een goede alibi kon zijn als ik weer eens te lang naar Myra zou staren, heb ik ja gezegd.
“Kun je vanmiddag uit school?” vroeg Jordi.
“Nee, sorry. Ik ga langs het atelier van mijn moeder vanmiddag.”
“Oh. Morgen middag dan? We hebben allebei het laatste uur Frans, kunnen we daarna meteen door na de stad.” probeerde hij.
“Ja, is goed.” antwoordde ik, een zucht onderdrukkend. Ik zal wel moeten, dacht ik.
“Oké, zie ik je morgen!” zei hij terwijl hij richting de hoofduitgang van de school liep.
Ik sjokte de school uit naar mijn fiets en bedacht me toen weer waarom ik in de eerste plaats naar het atelier van mijn moeder zou gaan. Claire! Snel viste ik mijn fiets uit het fietsenrek tussen de 1000 andere fietsen en sprong erop. Ik racete het schoolplein af en bleef crossen totdat ik bij het atelier van mijn moeder was aangekomen. Hijgend stapte ik van de fiets af en deed de deur open.
Ik herkende haar meteen. Ze had prachtige zwarte haren en was net zo elegant als Myra. Dezelfde zwarte ogen die extra afstaken tegen de maan witte huid. Alsof ze me hoorde staren draaide ze zich om met een glimlach die haar perfect witte tanden te voorschijn toverde.
“H..Hallo.” stotterde ik ongemakkelijk.
“Hallo, jij bent vast Anna, de dochter van Maria.” zei Claire met een aaridge stem.
“Ja, dat klopt. Ik kwam even de kunst bewonderen.” De kunst bewonderen, kan ik nog dommere dingen bedenken vroeg ik mezelf af.
“Nou dan ben je op de juiste plek. Maria zit in haar kunsthok.” En ze knikte met een perfect elegante beweging in de richting van het kunsthok van mijn moeder. Natuurlijk wist ik al lang waar het was maar toch bedankte ik haar en liep snel door naar het hok van Maria.
Een kunsthok heet het maar het is eigenlijk meer een rommelhok. Overal lagen kwasten, stukken papier en tubes verf en andere kleurmiddelen. Zo was het altijd al geweest en zo zagen de meeste kunsthokken eruit. Iedere kunstenaar had zo’n eigen hokje waar ze in alle rust konden schilderen en hun privé eigendommen konden bewaren. De wanden van mijn moeders kunsthok hingen vol met papiertjes waarop verschillende probeersels waren geschetst. Ik had mijn teken talent duidelijk van mijn moeder geërfd en dat was dan ook wel iets waar ik haar eeuwig dankbaar voor was. Wel wist ik zeker dat ik nooit mijn hele leven zou wijden aan schilderen, het zou simpelweg te weinig zijn voor mijn hersenen die eeuwig willen kraken.
“Hoi mam!” riep ik zo vrolijk mogelijk toen ik binnenkwam.
“Dag schat, hoe was het op school?” vroeg ze, zoals altijd. Dus ik antwoordde zoals altijd:
“Goed hoor. Niks bijzonders.”
“Heb je zin in een kopje thee?” vroeg ze, alsof het niet had uitgemaakt wat ik had geantwoord omdat ze deze vraag toch daarna zou stellen.
“Ja lekker. Wat ben je nu aan het maken?” vroeg ik. Ik hoopte dat ze me een rondleiding zou geven zoals normaal zodat ik Claire nog een keer tegen zou komen en misschien wat meer te weten zou komen over de familie Soeke.
“Ik ben bezig met een schilderij, het staat daar in de hoek.” en ze knikte naar de rechterhoek van het hok terwijl ze water opzette voor de thee.
Ik liep naar het schilderij toe en bekeek het aandachtig. Het was een schilderij van een man. Hij zat op zijn knieën en had zijn armen en hoofd geheven naar de lucht alsof hij een of ander God om vergiffenis vroeg. De man zelf was slechts een omtrek omdat hij in de schaduw van een enorm gebouw zat. Het was geen slecht schilderij en het zou waarschijnlijk snel verkocht worden omdat mensen er het gevaar van de moderne samenleving in zouden kunnen zien maar zelf vond ik het niet zo speciaal. Behalve dan misschien dat mijn moeder het heeft gemaakt.
“Wat vind je ervan?” vroeg Maria terwijl ze me een kopje thee aangaf.
“Persoonlijk vind ik het niet je mooiste werk, maar het wordt zeker verkocht.” antwoordde ik eerlijk en keek naar mijn moeder om te zien wat ze van mijn eerlijkheid vond. Ze knikte, meer niet. Dat was voldoende voor mij om te begrijpen dat ze dankbaar was voor de eerlijkheid maar een beetje teleurgesteld dat ik het niet echt mooi vond.
“Geef je me zo weer een rondleiding door het hele atelier? Ik heb de rest ook al heel lang niet meer gezien.” zei ik en ik keer haar hoopvol aan.
“Sorry schat, daar heb ik nu even geen tijd voor. Ik moet dit schilderij af hebben voor het weekend en het kost nog een hoop tijd. Vind je het heel erg als je jezelf even rond moet leiden? Je weet de weg.” zei ze met een knipoog.
“Geen probleem!” zei ik, wat ik ook echt meende. Dan had ik tenminste de tijd om ongestoord rond te neuzen. “Dan zal ik je met rust laten.” ging ik opgewekt verder en ik vertrok.
Op mijn gemak liep ik door de verschillende ateliers en begroette hier en daar wat bekende gezichten. Voor ik het wist voelde ik al dat ik in de buurt kwam van Claire’s atelier. De deur was dicht maar niet op slot en ik besloot voorzichtig aan te kloppen. Geen gehoor. Mijn nieuwsgierigheid nam de leiding en ik deed voorzichtig de deur op een kier en gluurde naar binnen. Niemand te zien. Net als in een misdaad serie keek ik om me heen of er getuigen zouden zijn van mijn inbraak. De kust was veilig dus ik glipte het atelier in.
Binnen was het schemerig, alsof de ramen met grijs plastic waren afgeplakt om gluurders buiten te houden. Er waren maar 3 schilderijen, wat niet zo gek was aangezien ze pas net hier was komen werken. Op het eerste schilderij was een guillotine afgebeeld en een hele rij veroordeelde die stonden te dringen om hun kop te verliezen. Het leek net alsof ze wilden onthoofd worden. Ook al was dat nog al een bizar idee, het was levensecht getekend. Alsof ze er bij was geweest op het moment dat het gebeurde. Het tweede schilderij was een portret van een meisje wat vrolijk en warm lachte. Het zag er niet heel speciaal uit maar het meisje kwam me wel bekend voor. Myra was het zeker niet, die had ik meteen herkend, maar het was misschien wel familie van Claire. Ik wendde mijn blik naar het derde schilderij. Het was een gruwelijk schilderij van een beer en een leeuw die beiden aan het vechten waren maar niet tegen elkaar. Ze vochten tegen een mens dat er ongehavend uit zag. Een oor van de beer hing half los aan zijn hoofd en de leeuw miste de helft van zijn staart. Overal over de lichamen liepen sporen van bloed en sneeën alsof er met reusachtige klauwen over heen was geraspt. Ik had niet de indruk dat het mens het allemaal had gedaan maar op de rest van het schilderij, een bosomgeving, was niks te bekennen wat de dieren zo kon verwonden.
“Nogmaals hallo.” hoorde ik de koude en nu minder vriendelijke stem van Claire achter me. Even dacht ik dat mijn hart stil stond van schrik. Langzaam draaide ik me om en keek haar recht in haar ogen. Pikzwart en ijskoud waren ze. Weer kreeg ik voor de zoveelste keer deze week overal op mijn lichaam kippenvel.
“Sorry. Ik was gewoon erg benieuwd wat voor kunst u maakte en ik kon u niet vinden dus…” ik stopte. Aan haar gezicht kon ik zien dat ze niks van mijn smoesje geloofde. Langzaam kwam ze dichterbij en opeens voelde ik me net de leeuw en de beer samen. En tot mijn grote verbazing was zij het mens wat al die striemen en pijn kon veroorzaken als ze zou willen.
“Vind je het mooi?” vroeg ze, als de heks uit sneeuwwitje die een giftige appel aan me aanrijkte. Ik wilde zo snel mogelijk weg. De hele familie van Myra gaf me de kriebels en ik wist niet waar het door kwam.
“P..prachtig. Maar ik moest maar weer eens gaan. Mijn moeder wilde nog wat gaan doen met me.” probeerde ik me er slap uit te lullen.
“Die kan wel even wachten.” en langzaam kwam ze nog dichterbij totdat ze vlak voor me stond. Even was ik bang dat ze me aan zou vallen maar ze ging naast me staan met haar gezicht naar het doek toe van het derde schilderij.
“Wat denk je dat het betekend?” vroeg ze
“De mens is in staat een hoop schade aan te richten. Ook tegenover dieren waarvan je in eerste instantie niet zou denken dat ze door de mens geschaad zouden kunnen worden.” antwoordde ik zo snel mogelijk, hopend dat ze me dan vrij zou laten.
Even moest ze lachen. Haar perfect witte tanden werden ontbloot en haar ogen fonkelden gevaarlijk.
“Gewone mensen kunnen dieren helemaal niet zo toetakelen met de blote hand.” gromde ze nu gevaarlijk. Ik wist niet wat ik hier op moest zeggen. Wilde ze beweren dat ze zelf ook geen gewoon mens was. Wat nou als haar de hele familie van Myra iets anders dan een mens was? Ik realiseerde me dat ik dat al de hele tijd dacht maar geen bewijs ervoor had gevonden of een antwoord op wat ze dan wel niet waren. Nu had ik dat nog steeds. Ik beeldde me vast weer te veel in.
“Ga maar.” zij Claire ineens poeslief alsof ze bang was dat ik haar geheim anders zou ontdekken. Als ze al een geheim had.
Zo snel als ik kon verliet ik het atelier. Ik ging niet eens langs mijn moeder, ik ging direct naar huis. Die fantasie van mij die zou me nog eens de kop kosten!

Thuis aangekomen rukte ik een tekenblok uit mijn kast en begon verwoed te tekenen. Ik had geen idee wat ik aan het tekenen was als mijn hoofd er maar leeg van werd. Mijn ogen konden zich niet focussen maar alle lijnen samen vormde een gezicht. Toen ik rustig genoeg was om me weer te concentreren op dingen realiseerde ik me dat het gezicht dat ik had getekend precies hetzelfde was als het tweede schilderij van Claire wat ik had bekeken. Weer voelde ik mijn hart sneller gaan pompen. Ik was het zat, ik moest gewoon mezelf bewijzen dat het een doodnormale familie was. Was ik maar nooit zo nieuwsgierig geweest dan had ik mezelf ook nooit in de problemen gewerkt zoals nu zou gebeuren. Jammer dat ik dat zelf niet door had…

2. Dromen zijn bedrog?

Zwijgend liepen we naast elkaar door de gangen van de school. Het gekke was dat de normale drukte me totaal ontging. Het enige waar ik oog voor had was de perfecte manier van lopen van Myra. Om te voorkomen dat ik constant naar haar zou staren, wat ik zo zou doen als het er niet volkome idioot uit zou zien, keek ik af en toe naar de mensen om ons heen, of die ook zo gefascineerd waren door haar verschijning. Maar om de een of andere reden viel niemand op wat mij wel aan haar opviel. Niemand die speciaal lang naar haar keek, waarschijnlijk waren er zelfs klassen vol die niet doorhadden dat ze nieuw was op school aangezien onze school 1500 leerlingen telt. Veel te snel waren we bij natuurkunde, de plaats naast mij was al bezet en Katja was niet van plan haar plek zomaar op te geven. Ik besloot samen met Myra vooraan te gaan zitten, met als excuus dat het anders zielig zou zijn haar alleen te laten.
Toen ik naast Myra ging zitten na de smoes aan Katja te vertellen fluisterde ze, enigszins boos: “Ga gerust naast Katja zitten, ik red me echt wel.” Een beetje geschrokken keek ik haar aan. Zou ze me gehoord kunnen hebben? Nee, dat kan niet, ik fluisterde. “Nee, ik wil je graag beter leren kennen.” Oei! Klonk dat niet heel vreemd, een meisje dat tegen een ander meisje zegt dat ze haar beter wil leren kennen, op haar eerste schooldag. Klinkt dat niet alsof ze lesbisch is en al meteen een oogje heeft op het nieuwe meisje…
“Nou, ik ben niet zo’n prater.” Reageerde ze enigszins argwanend. Ze keek me koud en boos aan.
“Ik ook niet.” Snauwde ik iets te vijandig terug. Zo makkelijk liet ik me niet wegsturen. Ik pakte mijn boeken uit mijn tas en de leraar begon de les. Ik bleef de hele les strak naar het bord staren en we zeiden de hele les niks meer tegen elkaar. Toen de bel ging was ze als eerste het lokaal uit en de rest van de dag zag ik haar slechts hier en daar voorbijkomen. Ze sprak mij niet aan en ik besloot haar ook niet te benaderen totdat zei zou beginnen. Maar ik hoopte stiekem wel dat ze dat morgen tijdens natuurkunde meteen zou doen.

De weg naar huis fiets ik altijd met Katja en Lieke, een 30 minuten fietstocht naar een boeren dorpje aan de rand van Stedel. Lieke’s ouders, pa en ma Kurtte, waren de laatste echte boeren in het dorp, de rest van de bewoners waren net als mijn ouders gewoon mensen die een baan hadden in de stad maar een rustigere plek wilden om te wonen. Het dorp bestond uit 50 huizen 2 supermarkten, 3 cafés een apotheek, een dokter en een kleine bibliotheek. Meer is er niet nodig. Voor de wat specialere dingen moest je wel naar de stad zelf maar, er was naast de optie om te fietsen een goed busverbinding en met de auto was het maar 10 minuten.

“Goede dag gehad op school?” vroeg mijn moeder toen ik binnen kwam strompelen en mijn tas onder de kapstok gooide.
“Ja hoor.” Mompelde ik terug. Het was altijd hetzelfde liedje. Waarom deed mijn moeder nog de moeite iedere dag opnieuw te vragen hoe het was, alsof ik ooit een ander antwoord zou geven dan: ja hoor, best, ging wel en zoals altijd. Als ik later moeder was zou ik het niet iedere dag proberen beloofde ik mezelf. Ik liep naar de keuken en smeerde een boterham met hagelslag en ging op weg naar boven. Halverwege de trap riep mijn moeder me achterna: “Er is een nieuwe vrouw bij mij op het werk. Ze heeft ook een dochter van jou leeftijd. Myra ofzo… Heb je van haar gehoord?”
Ik verstijfde en wilde terug naar de kamer rennen om mijn moeder uit te horen over de familie Soeke. Maar voordat ik ook maar één woord uit mijn keel kon krijgen schrok ik van mijn eigen gedachten. Wat moest ik toch met dat meisje, het was alsof ze me had behekst ofzo, ik wilde alles van haar weten en van haar familie alsof ze een jongen was op wie ik al maanden een oogje had. Ik moest oppassen dat ik geen gekke dingen ging doen.
“Ja, die heb ik wel zien lopen denk ik. Ik ga huiswerk maken!” riep ik terug en ik rende snel naar mijn kamer.
Ik ga huiswerk maken, dat zeg ik echt nooit. Ik hoop dat mijn moeder niks vreemds aan me opmerkt dan moet ik van alles uit gaan leggen zonder dat ik mezelf snap. Gelukkig hoefde ik niet echt bang te zijn dat mijn moeder iets vreemds aan me op zou merken. Ook al was mijn moeder de enige die soms door had dat ik nieuwe kleren aan had ofzo, ze had me nooit echt door. Niet dat me dat wat uitmaakte, ik hield wel van mijn vrijheid, maar het maakte ook dat we niet echt een gezin waren. Ik had een jonger zusje en die dacht altijd dat ik stiekem een vriendje had, dat was dan ook het enige wat ze dacht op te merken. Mijn vader was gewoon nooit thuis, vroeger was hij altijd degene waar ik het beste mee op kon schieten. Hij en ik waren altijd de sportieve twee van de familie en gingen op vakantie samen fietsen en badmintonnen enzo. Maar alles veranderd en zo ook mijn vader en ik. We groeide soort van uit elkaar. Ons hele gezin eigenlijk en ik was de enige die het door had. Misschien wel omdat ik ook de enige was die er geen probleem mee had, het paste wel bij mijn vlucht gedrag…

Ik startte, verdwaald in herinneringen over vroeger, de computer op. Gelukkig had ik een eigen computer op mijn kamer en hoefde hem niet te delen met mijn irritante zusje, met haar slechte muzieksmaak. De hele computer zou vol staan met Pussycat Dolls, Britney Spears en Justin Timberlake. Dat waren dan nog de artiesten die ik wel kende en niet mocht. De rest van de harde schijf zou gevuld worden met artiesten die ik niet eens kende en al meteen van ging kosten.
1 nieuw bericht, floepte het schermpje op. Het was Lieke. Ik opende het bericht en was verbaasd toen ik het las:

Katja voelt zich behoorlijk gedumpt door jou. Ik denk dat je het even goed moet maken. Wat moet je eigenlijk met dat kind, Myra ofzo? Ze lijkt me echt zo’n gothic meisje wat alles negatief in zien. Of heb ik weer te snel conclusies getrokken? Xxx Lieke

Was het allemaal zo opvallend geweest? Gelukkig was ze ook online, dat maakte praten een stuk makkelijker. Dan kon ik tenminste direct gevatte antwoorden terug sturen, over de mail duurde praten altijd zo lang waardoor de ander ook tijd had gevatte antwoorden te bedenken. Zonde van mijn talent om mensen om te praten. Oke. Lieke (L) Robin – Love gives you wings :D. Die moest ik hebben. Lieke had sinds kort voor de kerstvakantie met Robin gekregen, ik vond het echt geen logisch koppel maar ze zijn allebei gelukkig dus who cares!.

Anna zegt: Hoi Lieke!
Lieke (L) Robin zegt: Hey Anna! Heb je mijn mailtje gehad?
Anna zegt: net, ik denk dat je weer iets te snel bevooroordeeld bent… Maar is Katja echt boos op mij?
Lieke (L) Robin zegt: Ze vond het in ieder geval niet leuk dat je dat meisje interessanter vond dan haar avonturen in de kerstvakantie. Ze heeft heel wat meegemaakt en kon niet wachten het aan iedereen in geuren en kleuren te vertellen.
Anna zegt: Oh…
Anna zegt: Nou dan zal ik haar wel even smssen dat ik morgen tijdens bio een en al oor ben:P
Lieke (L) Robin zegt: Jeetje, je bent zelfs via msn sarcastisch!
Anna zegt: je weet toch dat ik niet zo van die ratel verhalen van Katja hou… Maar goed, ik heb wat goed te maken dus ja ik zal wel moetenL
Lieke (L) Robin zegt: Maar even serieus. Ken je die Myra al of niet?
Anna zegt: nee, hoezo?
Lieke (L) Robin zegt: iedereen vind haar een beetje maf, en ze is gewoon nieuw enzo, maar ze doet alsof ze alles al weet en wil van niemand hulp…
Anna zegt: Ik denk dat ze gewoon even moet wennen aan alles. Ze moest naast me zitten tijdens dat openings uurtje van mijn mentor en toen waren we gewoon samen naar natuurkunde gelopen. tleek me een beetje gemeen haarin haar eentje vooraan te laten zitten bij meneer Hopke
Lieke (L) Robin zegt: haha, ja ik moet er niet aan denken. Vooraan bij meneer Hopke op je eesrte dag:S
Anna zegt: precies.
Lieke (L) Robin zegt: nou, praat me maar om dan.
Anna zegt: ?
Lieke (L) Robin zegt: was ze aardig bedoel ik

Ik wist niet goed wat ik moest antwoorden. Ik had ook al lang begrepen wat ze bedoelde maar hoopte dat ze misschien iets anders zou willen weten. Ik kon nu moeilijk gaan vertellen dat ze behoorlijk kattig had gereageerd en dat we de hele les niet hadden gesproken.

Anna zegt: jawel…
Lieke (L) Robin zegt: ben niet echt overtuigd….
Anna zegt: :P
Anna zegt: dat snap ik. Nou ze deed een beetje verlegen ofzo. Ze heeft niet veel gezegd, maar volgens mij niet omdat ze arrogant was ofzo…
Lieke (L) Robin zegt: ik had een beter excuus verwacht ann.

Shit! Straks mocht niemand Myra en kon ik niet eens onopgemerkt met haar praten, ik zou meteen voor gek worden aangezien.

Anna zegt: Ze vertelde dat ze niet zo’n prater was.
Lieke (L) Robin zegt: dus?
Anna zegt: En aan het einde van de les bednakte ze me voordat ze de klas uit liep.
Lieke (L) Robin zegt: oke, maar ik ben nogsteeds niet van gedachten veranderd…
Anna zegt: Ahh, kom op zeg! Wat zou jij doen op je eerste schooldag. Net zo gaan kwekken als Katja over je kerstvakantie!
Lieke (L) Robin zegt: Oke, oke… Ze krijgt een tweede kans:p
Anna zegt: nou namens haar bedankt liek:P
Lieke (L) Robin zegt: is al goed.
Lieke (L) Robin zegt: hee, maar ik ga, film kijken met Robin :D
Anna zegt: veel plezier!
Lieke (L) Robin zegt: Tot morgen! X
Anna zegt: xx

Pffft! Nou dat kan ook wel soepeler volgende keer… Waarom kom ik ook eigenlijk voor haar op, misschien is ze wel gewoon gothic en zo’n negatief denkend persoontje. Maar iets in mij zei dat daar niks van waar was. Een beetje in de war door het conflict tussen mijn hersenen en mijn gevoel deed ik mijn cd speler aan. Michael Bublé, lekker rustgevend. Ik viel op mijn bed neer en realiseerde me dat deze dag meer energie had gekost dan normaal. Voor ik het wist viel ik in slaap.

Ik was op weg naar school, fietsend door de weilanden. Het was nog donker zoals altijd in de winter. Aan mijn linker kant stonden de koeien van de familie Kurtte, ze waren een beetje onrustig en keken me aan alsof ze hulp nodig hadden. Opeens zag ik dat midden in het weiland een koe stil lag, maar niet alsof het rustig lag te dommelen maar alsof het pijn had. Ik besloot even te gaan kijken en zette mijn fiets aan de kant. Ik had al een paar keer een koe helpen bevallen en was goede vrienden met de zoon van de veearts dus had het een en ander over diergeneeskunde opgepikt. Ik klom over het prikkeldraad en liep tussen de koeien door naar het midden van het weiland. Toen ik dichterbij kwam en de koe duidelijker zichtbaar werd zag ik ook dat er iets zwart bij de kop van de koe zat. Ik dacht dat het Lieke was in haar zwarte regen jas die de koe al aan het helpen was dus ik riep: “Lieke, ben jij dat?” Op dat moment schoot de zwarte schim overeind. Keek me fel aan, maar ik kon het gezicht niet goed zien door de zwarte cape. Er liep een rilling over mijn rug. Het was alsof de schim door me heen kon kijken en mijn diepste geheimen zichtbaar af te lezen waren aan mijn gezicht. Voor ik kon knipperen hoorde ik een soort grom, zag een fel witte flits en weg was de schim. Ik bleef alleen achter in het weiland met het lijk van een koe en een hart wat in mijn keel klopte. Ik wilde gillen om hulp maar er kwam geen geluid meer uit mijn keel. De schim was al een hele tijd weg maar de rillingen over mijn rug verdwenen niet.
Klam van het zweet schrik ik wakker. Het was een nachtmerrie, gelukkig! Nog nooit had ik zo'n echte nachtmerrie gehad. Ik had nog steeds kippenvel als of ik een veel te enge horror movie had gekeken en de beelden van marteling maar niet van mijn netvlies kreeg. Er klopte iemand op mijn deur. Nog steeds kon ik niet praten van de schrik. Langzaam ging de deur open…
“Kom je eten?” vroeg mijn moeder, zonder mijn kamer in te komen.
“euh..ja… k..kom er zo aan.” Stotterde ik terug. Toen ik de voetstappen van mijn moeder de trap af hoorde gaan vluchtte ik de badkamer in. Ik durfde me zelf pas aan te kijken in de spiegel nadat ik mijn hoofd een paar minuten onder de koude kraan had gehouden. Bang dat ik zou schrikken van de uitdrukking op mijn eigen gezicht. Langzaam droogde ik mijn gezicht af en strompelde naar de woonkamer toe. Iedereen zat al aan tafel maar niemand viel het op dat ik net de ergste en meest echte nachtmerrie van mijn leven had gehad. Langzaam ging ik zitten en schepte wat eten op. Het zou nog wel even duren voordat ik wat kon zeggen, laat staan eten door mijn keel kon krijgen….

1. Het begin is het eind.

Zelf ben ik geen bijgelovig meisje, maar mijn fantasie liet ik altijd de vrije loop. Van kinds af aan bedacht ik al verhalen en genoot van de fantasie films en boeken. Mijn eigen leven was nooit boeiend genoeg uit zichzelf, dus fantaseerde ik er leuke dingen bij. Praten met dieren, vliegen naar school, snoepjes toveren en romantische avonturen dag in dag uit. Zo overleefde ik de kleuterschool, de basisschool en de eerste paar jaar op de middelbare school. Altijd waren er wel kinderen om me heen die graag meespeelden in mijn fantasierijke avonturen. Vanaf de middelbare school veranderd je leven drastisch. Je komt steeds weer nieuwe mensen tegen en verwisseld constant van omgeving. Sommige mensen raken zichzelf kwijt, anderen sluiten zich af. Dat laatste past meer bij mij, ik ben een vluchter. Ik heb geen probleem met mensen om me heen en ook in groepen praat ik gezellig mee, maar als het er echt op aan komt, als ik mijn eigen gevoelens moet gaan formuleren, dan vlucht ik. Niet letterlijk, want ik woon al 16 jaar op dezelfde plek, in hetzelfde huis en ben nog nooit halverwege een schoolcarrière van school veranderd. Maar ik zorg dat als het te lastig wordt, dat mensen niet dichterbij komen. En niemand die ooit de moeite heeft genomen om op dat moment toch dichterbij te komen. Meestal te beledigd of gewoon te onwetend, want als je echt wil zorgen dat mensen niet dichterbij kunnen komen, zorg je ook dat ze niet door hebben dat je je afsluit.

Daar zit ik dan weer, de eerste les na de jaarwisseling op mijn favoriete plek bij het raam achter in de klas. De plaats naast me was al vanaf het begin van het jaar leeg. Niet omdat niemand naast me wilde zitten, ik was niet vriendloos, maar de meisjes zaten altijd in paren en onze klas had het getroffen. We waren met een oneven aantal en ik had de eer om 2 plekken voor mezelf te houden. Geen probleem, dan hoef ik niet gedwongen te praten of samen te werken. Dan kan ik tenminste gewoon doorwerken en de saaie lessen vullen met tekenen. Een van de dingen waar ik me graag in uitleef, tekenen. De fantasie uit mijn jeugd kan ik dan op papier zetten zonder dat ik het hoef te delen met iemand omdat er zo nodig over m’n schouder mee gekeken moet worden.
“Anna!” riep Mevrouw Kruilings, mijn lerares Nederlands en tevens mentrix. “Aanwezig.” antwoordde ik afwezig, starend uit het raam met het altijd hetzelfde uitzicht. Kruilings ging vrolijk door met de opening van het nieuwe jaar en een nieuw gezicht voorin de klas trok mijn aandacht. Ik was als een van de eerste binnen gekomen en meteen naar mijn vaste plek gelopen en snel daarna waren Ylse en Lieke voor me komen zitten en wisselden we onze avonturen uit. Geen van ons had het nieuwe meisje binnen zien komen of gehoord. Ze was blank bijna wit, alsof je door haar huid heen kon kijken en haar aderen kon zien. Met prachtige zwarte haren die over haar schouders vielen waardoor ik haar gezicht niet goed kon zien.
“Lieke, wil je je avonturen delen met de hele klas of kun je even je mond houden?” snauwde Kruilings in mijn richting.
“Nee, sorry” antwoordde Lieke giechelend, net zoals in de brugklas als mensen tot de orde werden geroepen. Dat is ook een van de redenen dat Lieke en ik nooit echte vriendinnen zijn geworden, ze lacht om alles. En ik zeg wel altijd dat je beter vrolijk kan zijn dan chagrijnige, maar als ik chagrijnig ben heb ik liever geen eeuwig vrolijke mensen om me heen.
“Ik wil de klas even voorstellen aan een nieuwe leerling.” ging de lerares verder. “Klas, dit is Myra. Ze is verhuisd met haar hele familie vanuit het Noorden en woont nu hier in Stedel.”
Ze moet het vast vreselijk vinden zo halverwege het jaar in te stromen. Al helemaal omdat de rest van de klas elkaar ongeveer kent sinds de brugklas wat nu al bijna 5 jaar geleden is. Zomaar in een groep puberale jongeren worden gegooid meet andere gewoontes dan je gewend bent, met totaal geen aansluiting lijkt me een van de lastigste dingen van verhuizen. Gelukkig had ze haar uiterlijk mee. Nu ze voor de klas moest komen staan om zelf nog wat over zichzelf te vertellen was pas echt duidelijk te zoen hoe wit ze eigenlijk was. Misschien kwam het ook wel door haar pikzwarte haren, dat iedereen met zulk prachtig zwart haar er bleek en wit uit zou zien. Ze was geen albino, dat was wel duidelijk, ze had dezelfde kleur ogen als haar haren. Pikzwart en onpeilbaar.
“Nou ik ben dus Myra Soeke. Ik kom uit Friesland waar ik 16 jaar in een klein boeren dorp heb gewoond en het erg naar mijn zin had. Ik heb een broertje dat hier nu in de brugklas zit, Edo Soeke, en ik heb een oudere broer die vorig jaar examen heeft gedaan en op het moment in IJsland studeert.”
Ze praatte accentloos en de hele klas was muisstil. Wat nooit gebeurde, maar vanaf het moment dat ze haar mond opende en begon met praten ging er een soort huivering door de hele klas. Iedereen voelde het en niemand wist het te plaatsen. Ook Myra merkte dat de klas niet goed wist hoe ze moesten reageren dus keek ze naar de lerares. Ook mevrouw Kruilings was even sprakeloos maar pakte de draad zo snel weer op dat waarschijnlijk niemand behalve ik merkte dat ook zij geraakt was door de vreemde huivering die door de klas ging.
“Ga maar daar achterin zitten, dat vind je vast fijner dan in je eentje achteraan” zei mevrouw Kruilings tegen Myra terwijl ze naar de lege plek naast mij wees.
Eigenlijk vond ik dat helemaal niet fijn, maar op de een of andere manier werd dat gevoel overstemd door een verschrikkelijke nieuwsgierigheid naar wie Myra was en waardoor de huivering door de klas werd veroorzaakt.
“Euhm…Hallo.” Zei Myra een beetje ongemakkelijk toen ze naast me plaats nam. Ik had niet door dat ik haar de hele tijd aan had gestaard en knipperde even met mijn ogen.
“Oh… euh.. hoi.” Hakkelde ik terug. “Ik ben Anna. Heb je straks ook Natuurkunde?” vroeg ik snel voordat er een ongemakkelijke stilte zou vallen en ik haar weer aan zou gaan staren zonder dat ik het door zou hebben. Ze had iets heel vreemds om zich heen hangen wat ik niet goed kon plaatsen.
“Even kijken” razendsnel had ze haar agenda met haar rooster uit haar rugzak gehaald. “Ja, van meneer Hopke.”
Het duurde even voordat ik reageerde, zo snel had ik nog nooit iemand zijn agenda uit zijn tas zien pakken. “Oké” zei ik voorzichtig. “Zal ik je de weg wijzen?”
“Is goed.” Antwoordde Myra terwijl ze haar tanden bloot lachte. Prachtig witte tanden, perfect wit eigenlijk. In de korte tijd dat ik haar zag wist ik al dat ze niet een meisje was zoals de meesten in mijn jaar, of zelfs op school. Wat ik toen nog niet wist, was dat vanaf dat moment mijn leven totaal zou veranderen. Vanaf het moment dat ik aanbood haar de weg te wijzen was mijn toekomst al vastgelegd. Alles zou drastisch veranderen, of ik nou wilde of niet…