4. So it begins...

Haastige spoed is zelden goed. Dus ik besloot pas de volgende dat te beginnen met mijn onderzoek naar Myra en haar familie.

Toen ik op school aan kwam werd ik helaas meteen afgeleid door Jordi die overduidelijk mijn aandacht aan het trekken was. Ik deed net alsof ik niks door had en liep voorbij zonder hem aan te kijken.
“Heb je geen zin in vanmiddag?” hoorde ik van naast me. Ik keek om en zag dat Jordi me gewoon achterna was gelopen. Waarom had ik ook in vredesnaam ja gezegd!
“Ik voel me niet zo lekker.” antwoordde ik kortaf. Misschien houd hij op als ik kortaf en ongeïnteresseerd doe. Dat was de enige manier waarom ik mensen ‘subtiel’ kon laten afhaken.
“We kunnen ook een andere keer, vrijdag, zaterdag…” zei hij hoopvol.
“Nee.”
“Ik voel me straks vast weer beter.” zei ik er snel achteraan.
“Oké, dan zie ik je vanmiddag wel bij Frans!” zei Jordi opgewekt.
Als het echt moet…dacht ik. Ineens bedacht ik me iets.
“Wacht!” riep ik tegen Jordi toe hij net weg wilde lopen.
“Jij zit toch in de schoolkrant redactie?” vroeg ik toen hij vragend mijn kant op keek.
“Ja dat klopt. Hoezo?”
“Nou, is het geen leuk idee als ik dat nieuwe meisje zou interviewen zodat de mensen haar wat beter leren kennen.”
“Euh.. Voor de hele school?” vroeg hij, duidelijk een beetje teleurgesteld dat ik niet geïnteresseerd was in zijn werk maar in een interview met een of ander meisje.
“Ja, in die katern waarbij iedere week een ander persoon in de spotlight staat.”
“Dat is misschien wel een leuk idee. Wil je dat graag doen?”
“Ja, lijkt me leuk!” zei ik opgewekt
“Dan zal ik het doorgeven aan Kris, die doet dat deel meestal.”
“Dankje! Tot vanmiddag!” zei ik dit keer en ik liep de andere kant op, naar scheikunde.
Iedereen zat al op zijn plek. Ylse was er niet, Myra wel. Ik besloot naast Myra te gaan zitten, ik moest en zal haar beter leren kennen.
“Mag ik naast je komen zitten?”
“Als je dat wilt…” ze keek me niet eens aan toen ze het zei. Ik ging naast haar zitten alsof er niks was gebeurt.
“Vind je het erg als ik je interview voor de schoolkrant?” vroeg ik direct.
“Jij weet ook niet van ophouden hè!” reageerde ze boos, haar ogen schoten weer vuur. Ik schrok en kon haar niet langer aankijken dan enkele seconden. Ik pakte mijn boeken en besloot niet op te geven.
“Je bent liever onopvallend zodat je je niet hoeft te hechten aan mensen.” zei ik en keek haar vragend aan.
Even was ze stil, haar gezicht uitdrukkingsloos.
“Als je me zo goed door hebt, waarom wil je me dan interviewen voor de schoolkrant?”
Au. Wat nu? Eerlijk duurt het langst?
“Dan interview ik je niet. Maar wil je me in ieder geval de kans geven je beter te leren kennen.”
Verbluft keek ze me aan.
“Vrijblijvend natuurlijk. Want als er iets is waar ik niet van hou, dan is het wel het vast zitten aan mensen die je eigenlijk niet mag.” voegde ik er aan toe.
Meneer Uddel keek ons streng aan omdat we door zijn les heen aan het praten waren ondertussen.
Myra knikte alleen. Voor mij was dat genoeg. De rest van de les kon ik me dit keer wel op scheikunde concentreren en er was geen ongemakkelijke spanning meer tussen ons zoals bij de natuurkunde les.
Toen de bel ging stond ze op maar liep niet weg. Ze keek me aan. Ik moest duidelijk zeggen hoe of wat.
“Heb je zin om mee te gaan naar mijn huis vanmiddag?” vroeg ik, hopend dat ze het niet te opdringering zou vinden meteen.
“Heb je geen date met Jordi?”
Ze verastte me totaal, blijkbaar was het snel de rondte gegaan…
“Nee, dat zeg ik wel af… Ik heb toch geen zin.” gaf ik eerlijk toe.
Ze lachte en zei: “Is goed, ik wacht je wel op buiten het schoolplein.”
“Goed, tot vanmiddag!”
Blijkbaar had ze er al rekening mee gehouden dat ik een smoes zou bedenken om onder de date met Jordi uit te komen waardoor het te verdacht zou zijn samen weg te lopen uit school. Ik was benieuwd of ze iedereen zo slim af was.

De rest van de dag verliep soepel, tot Frans….
“Hee, Anna!” riep Jordi opgewekt, meteen toen ik een voet over de drempel had gezet.
“Hoi.” mompelde ik terug. Nu kwam het echte acteer werk.
“Wat is er? Voel je je nog steeds niet lekker?” vroeg Jordi bezorgt.
“Nee, het spijt me.”
“Oh. Dan gaat vanmiddag vast niet door…”
“Sorry, misschien een andere keer.” Van uitstel komt afstel, hoopte ik.
“Ja. Hoe is het eigenlijk gegaan met het interview?”
“Net zo slecht.” antwoordde ik beteuterd.
“Wat dan?” vroeg Jordi bezorgt.
“Ze wilde echt niet, geen kans.” zei ik en ik vluchtte naar mijn plekje achter in de klas bij het raam terwijl net de lerares de deur dicht deed.
Jordi keek de hele les somber voor zich uit, maar mijn humeur werd er niet minder om. Ik kon niet wachten tot de bel ging en ik de school uit mocht. Naar huis. Met Myra…

“Hee!” riep ik opgewekt naar Myra die zoals beloofd stond te wachten buiten de hekken van school.
“Hoi!” riep ze terug. Ook haar gezicht klaarde op.
“Fietsen Katja en Lieke niet mee?” vroeg ze
“Nee, die waren al uit. Vind je dat erg?”
“Nee, ik vind het wel fijn zo.”
Ik lachte, ik snapte haar volkome. Ga je tegen je gevoel in mee met iemand naar huis en dan word je ook nog gedwongen aardig te kletsen met de hele stoet die mee fietst in die richting.
“Ik ook.”
Nu lachte zij. Een hele tijd fietsen we stil naast elkaar. Geen ongemakkelijke stilte, maar een stilte waardoor we allebei even de tijd hadden te wennen. Eigenlijk kende we elkaar ook helemaal niet.
“Doe je een sport?” vroeg ik om de stilte toch maar te verbreken.
“Nee. Jij?”
“Zelf hardlopen en fietsen. Maar niet bij een vereniging ofzo.”
Weer was het een hele tijd stil. Blijkbaar moest ik de vragen stellen en was ze wel bereid te antwoorden.
“Van wat voor muziek hou je?” vroeg ik, om maar bij de standaard vragen te blijven en niet bij de honderden ongepaste vragen die door mijn hoofd spookten.
“Vanalles. Zolang het maar niet top 40, of van die moderne trends of hoe dat dan ook heet is.”
“En je favoriete nummer?”
“Dat heb ik niet echt. Ligt aan mijn stemming. De ene keer Jazz, de andere keer weer klassiek.”
“Dat heb ik ook ja. Soms heb ik echt Michael Bublé nodig om rustig te worden. De andere keer Linkin Park om iets vrolijker te worden.”
“Precies, je kunt zo lekker wegdrijven in muziek.” zei ze en keek me voor het eerst sinds we vertrokken waren aan.
“Bespeel je zelf ook een instrument?”
“Gewoon piano. En jij dan?”
“Ik speelde viool vroeger, maar daar ben ik al weer een paar jaar mee gestopt.”
“Waarom?” vroeg Myra dit keer.
“Mijn leraar was veel te saai klassiek.”
“Mijn moeder kan heel goed viool spelen. Het is een prachtig instrument.”
“Ja dat is waar, als ik ooit wat meer tijd heb dan ga ik wel weer verder denk ik.”
“Je moeder is kunstenaar, bij mijn moeder in het atelier.” zei ik, zodat er niet weer een stilte zou vallen.
“Is dat jou moeder?” vroeg Myra, een beetje geschokt leek het wel.
“Ja. Wat is daar mee?”
“Niks. Toevallig.” zei Myra nog steeds met een gealarmeerde uitdrukking.
We waren bijna bij mijn huis aangekomen dus ik liet het maar bezinken. Ik gaf haar een korte rondleiding. Bood haar wat te drinken aan maar ze had geen dorst en ging haar voor naar mijn kamer.
“Wat een lichte kamer.” was haar eerste reactie. Wat mij verbaasd deed toe kijken hoe ze de rest van mijn kamer bewonderde. De meeste mensen zeiden als eerste dat de kamer zo groot was of dat het netjes was. Nog nooit had iemand als eerste reactie gezegd dat hij zo licht was.
“Zal ik een muziekje op zetten?” vroeg ik.
“Doe maar.” zei ze zonder te stoppen met om zich heen te kijken.
Ik sloot mijn Ipod aan op de boksen van de cd speler. Even zocht ik naar het perfecte nummer. Linkin Park – Leave out all the rest. Een prachtig nummer vond ik maar de meeste vriendinnen van me waren het er niet mee eens en niemand luisterde echt goed naar de tekst. Het was eigenlijk een heel verdrietig nummer en ik werd er altijd een beetje bang van omdat het heel direct aansloot op een van de angsten die ik had. Wat laat je achter als je voor goed weg bent van de aarde?
“Dit is echt een prachtig nummer!” zei Myra enthousiast en keek me aan.
“Vind je het niet eng?” vroeg ik. Even keek ze me aan alsof ik een wereldwonder was.
“Jij bent ook echt de enige die dat er in ziet denk ik. En ik dan.” zei ze ietwat vertwijfeld. Ik keek haar even verbaasd aan.
“Jij snapt me?” vroeg ik verbluft.
“Ja, het is een man die bang is dat hij niks heeft betekend zijn hele leven lang. Iedere sterfelijke is daar in wezen bang voor.”
“Precies.” fluisterde ik omdat ik te verbaasd was gewoon hardop terug te praten.
“Maar denk je dat de man die het schreef gewoon een mens was?” vroeg ze voorzichtig. Even was ik stil.
“Nee.” antwoordde ik en ik dacht aan de laatste zinnen van het lied. I can’t be who you are. I can’t be who you are…
“Maar wat hij wel is weet ik niet.” voegde ik er eerlijk aan toe.
“Iemand die voor eeuwig onsterfelijk is.” zei ze cryptisch. En toen ze mijn verbaasde blik weer terug zag komen voegde ze er snel aan toe:
“Dat denk ik tenminste.”
Het nummer was al lang voorbij en er kwamen een hoop minder leuke nummers voorbij. Ik hoorde mijn maag knorren en bedacht me dat ik sinds de middagpauze niks meer had gegeten. Ik keek op de klok en zag dat het al half 5 was. Het werd al weer bijna donker.
“Heb je honger?” vroeg ik.
“Nee, en mijn ouders verwachten me voor het donker thuis denk ik.”
“Maar je bent er pas net.”
“Ik heb thuis gezegd dat ik meteen uit school thuis zou komen dus ze vragen zich vast af waar ik ben.” zei ze ontwijkend. Blijkbaar had ze opeens haast.
“Je mag wel even bellen hoor, of mee eten zelfs.” probeerde ik maar dat was duidelijk te veel.
“Of niet.” zei ik. “Ik zal je even uitlaten.”
“Dankje.” zei ze, dankbaar voor mijn begrip. “Jij bent de eerste die me in zo’n korte tijd al zo goed snapt.” zei ze met een glimlach.
“Als ik heel eerlijk ben, jij ook.” zei ik. En dat bleek haar niet te verbazen.
Snel liep ik voor haar uit de trap af en naar de fietsten.
“Bedankt.” zei Myra nog een keer. Dit keer keek ik haar vragend aan.
“Dankje dat je me mee hebt gesleurd naar je huis.” zei ze met een knipoog. Toen schoot ik in de lach, voor het eerst in haar bij zijn waarschijnlijk want ook zij schoot in de lach.
Ze stapte op haar fiets en keek me nog een keer lachend aan voordat ze weg fietste. Een tot ziens was niet nodig. We voelden allebei dat we nog lang niet weg zouden gaan van elkaar. Wat ik me niet realiseerde was dat zij mijn grootste gevaar ooit zou worden…