1. Het begin is het eind.

Zelf ben ik geen bijgelovig meisje, maar mijn fantasie liet ik altijd de vrije loop. Van kinds af aan bedacht ik al verhalen en genoot van de fantasie films en boeken. Mijn eigen leven was nooit boeiend genoeg uit zichzelf, dus fantaseerde ik er leuke dingen bij. Praten met dieren, vliegen naar school, snoepjes toveren en romantische avonturen dag in dag uit. Zo overleefde ik de kleuterschool, de basisschool en de eerste paar jaar op de middelbare school. Altijd waren er wel kinderen om me heen die graag meespeelden in mijn fantasierijke avonturen. Vanaf de middelbare school veranderd je leven drastisch. Je komt steeds weer nieuwe mensen tegen en verwisseld constant van omgeving. Sommige mensen raken zichzelf kwijt, anderen sluiten zich af. Dat laatste past meer bij mij, ik ben een vluchter. Ik heb geen probleem met mensen om me heen en ook in groepen praat ik gezellig mee, maar als het er echt op aan komt, als ik mijn eigen gevoelens moet gaan formuleren, dan vlucht ik. Niet letterlijk, want ik woon al 16 jaar op dezelfde plek, in hetzelfde huis en ben nog nooit halverwege een schoolcarrière van school veranderd. Maar ik zorg dat als het te lastig wordt, dat mensen niet dichterbij komen. En niemand die ooit de moeite heeft genomen om op dat moment toch dichterbij te komen. Meestal te beledigd of gewoon te onwetend, want als je echt wil zorgen dat mensen niet dichterbij kunnen komen, zorg je ook dat ze niet door hebben dat je je afsluit.

Daar zit ik dan weer, de eerste les na de jaarwisseling op mijn favoriete plek bij het raam achter in de klas. De plaats naast me was al vanaf het begin van het jaar leeg. Niet omdat niemand naast me wilde zitten, ik was niet vriendloos, maar de meisjes zaten altijd in paren en onze klas had het getroffen. We waren met een oneven aantal en ik had de eer om 2 plekken voor mezelf te houden. Geen probleem, dan hoef ik niet gedwongen te praten of samen te werken. Dan kan ik tenminste gewoon doorwerken en de saaie lessen vullen met tekenen. Een van de dingen waar ik me graag in uitleef, tekenen. De fantasie uit mijn jeugd kan ik dan op papier zetten zonder dat ik het hoef te delen met iemand omdat er zo nodig over m’n schouder mee gekeken moet worden.
“Anna!” riep Mevrouw Kruilings, mijn lerares Nederlands en tevens mentrix. “Aanwezig.” antwoordde ik afwezig, starend uit het raam met het altijd hetzelfde uitzicht. Kruilings ging vrolijk door met de opening van het nieuwe jaar en een nieuw gezicht voorin de klas trok mijn aandacht. Ik was als een van de eerste binnen gekomen en meteen naar mijn vaste plek gelopen en snel daarna waren Ylse en Lieke voor me komen zitten en wisselden we onze avonturen uit. Geen van ons had het nieuwe meisje binnen zien komen of gehoord. Ze was blank bijna wit, alsof je door haar huid heen kon kijken en haar aderen kon zien. Met prachtige zwarte haren die over haar schouders vielen waardoor ik haar gezicht niet goed kon zien.
“Lieke, wil je je avonturen delen met de hele klas of kun je even je mond houden?” snauwde Kruilings in mijn richting.
“Nee, sorry” antwoordde Lieke giechelend, net zoals in de brugklas als mensen tot de orde werden geroepen. Dat is ook een van de redenen dat Lieke en ik nooit echte vriendinnen zijn geworden, ze lacht om alles. En ik zeg wel altijd dat je beter vrolijk kan zijn dan chagrijnige, maar als ik chagrijnig ben heb ik liever geen eeuwig vrolijke mensen om me heen.
“Ik wil de klas even voorstellen aan een nieuwe leerling.” ging de lerares verder. “Klas, dit is Myra. Ze is verhuisd met haar hele familie vanuit het Noorden en woont nu hier in Stedel.”
Ze moet het vast vreselijk vinden zo halverwege het jaar in te stromen. Al helemaal omdat de rest van de klas elkaar ongeveer kent sinds de brugklas wat nu al bijna 5 jaar geleden is. Zomaar in een groep puberale jongeren worden gegooid meet andere gewoontes dan je gewend bent, met totaal geen aansluiting lijkt me een van de lastigste dingen van verhuizen. Gelukkig had ze haar uiterlijk mee. Nu ze voor de klas moest komen staan om zelf nog wat over zichzelf te vertellen was pas echt duidelijk te zoen hoe wit ze eigenlijk was. Misschien kwam het ook wel door haar pikzwarte haren, dat iedereen met zulk prachtig zwart haar er bleek en wit uit zou zien. Ze was geen albino, dat was wel duidelijk, ze had dezelfde kleur ogen als haar haren. Pikzwart en onpeilbaar.
“Nou ik ben dus Myra Soeke. Ik kom uit Friesland waar ik 16 jaar in een klein boeren dorp heb gewoond en het erg naar mijn zin had. Ik heb een broertje dat hier nu in de brugklas zit, Edo Soeke, en ik heb een oudere broer die vorig jaar examen heeft gedaan en op het moment in IJsland studeert.”
Ze praatte accentloos en de hele klas was muisstil. Wat nooit gebeurde, maar vanaf het moment dat ze haar mond opende en begon met praten ging er een soort huivering door de hele klas. Iedereen voelde het en niemand wist het te plaatsen. Ook Myra merkte dat de klas niet goed wist hoe ze moesten reageren dus keek ze naar de lerares. Ook mevrouw Kruilings was even sprakeloos maar pakte de draad zo snel weer op dat waarschijnlijk niemand behalve ik merkte dat ook zij geraakt was door de vreemde huivering die door de klas ging.
“Ga maar daar achterin zitten, dat vind je vast fijner dan in je eentje achteraan” zei mevrouw Kruilings tegen Myra terwijl ze naar de lege plek naast mij wees.
Eigenlijk vond ik dat helemaal niet fijn, maar op de een of andere manier werd dat gevoel overstemd door een verschrikkelijke nieuwsgierigheid naar wie Myra was en waardoor de huivering door de klas werd veroorzaakt.
“Euhm…Hallo.” Zei Myra een beetje ongemakkelijk toen ze naast me plaats nam. Ik had niet door dat ik haar de hele tijd aan had gestaard en knipperde even met mijn ogen.
“Oh… euh.. hoi.” Hakkelde ik terug. “Ik ben Anna. Heb je straks ook Natuurkunde?” vroeg ik snel voordat er een ongemakkelijke stilte zou vallen en ik haar weer aan zou gaan staren zonder dat ik het door zou hebben. Ze had iets heel vreemds om zich heen hangen wat ik niet goed kon plaatsen.
“Even kijken” razendsnel had ze haar agenda met haar rooster uit haar rugzak gehaald. “Ja, van meneer Hopke.”
Het duurde even voordat ik reageerde, zo snel had ik nog nooit iemand zijn agenda uit zijn tas zien pakken. “Oké” zei ik voorzichtig. “Zal ik je de weg wijzen?”
“Is goed.” Antwoordde Myra terwijl ze haar tanden bloot lachte. Prachtig witte tanden, perfect wit eigenlijk. In de korte tijd dat ik haar zag wist ik al dat ze niet een meisje was zoals de meesten in mijn jaar, of zelfs op school. Wat ik toen nog niet wist, was dat vanaf dat moment mijn leven totaal zou veranderen. Vanaf het moment dat ik aanbood haar de weg te wijzen was mijn toekomst al vastgelegd. Alles zou drastisch veranderen, of ik nou wilde of niet…