De laatste zinnen over het lied bleven nog lang door mijn hoofd galmen toen ik die avond in bed stapte. Iemand die onsterfelijk is…. Hoe komt ze op dat idee? Ik dacht meer aan een man die nooit een vrouw kon worden of een arme zwerver die verliefd werd op een rijke zakenvrouw, hoewel beide niet echt betrekking hadden op de rest van het nummer.
Wat ik wel zeker wist was dat ik me bij Myra al direct op mijn gemak voelde. In plaats van me in te bedden en te zorgen dat ik haar leerde kennen voordat ze mij zou leren kennen, was ik meteen bereid geweest open te zijn en haar in te laten. Misschien zou ik toch nog een keer iemand vinden die ik alles kunnen delen en wiens vriendschap niet aan een zijde draadje van liefde hing maar aan een keten van vertrouwen. Vriendschap is altijd al sterker geweest dan liefde dus ik wist dat wat ik voelde geen vlinders waren maar de kriebels voor een nieuwe frisse vriendschap waarmee ik een fort kon bouwen. Maar dit keer niet alleen, een fort om samen te schuilen tegen de woeste buiten wereld…
Rustig werd ik de volgende ochtend wakker, stond haast fluitend op en fietste sneller naar school dan normaal. Ik was helaas ook eerder op school dan verwacht en voor ik het wist stond ik oog in oog met net die persoon die ik de komende weken wilde ontwijken… Jordi.
“Hee, Anna! Weer beter?”
“Ow, hee Jordi… Mwah, gaat wel.” saai, ongeïnteresseerd, rustig, sloom.. ging het door mijn hoofd. Dat zal hem vast afschrikken.
“Nou, dan is het vrijdag vast over. Ga je mee uit naar de Klubs?” vroeg Jordi duidelijk niet merkend dat ik hem af probeerde te schrikken en even enthousiast als altijd.
“Dat vinden mijn ouders denk ik niet goed…” gokte ik, als slap excuus voor een volgend uitstel.
“Die kan ik wel ompraten, ik kan je komen ophalen zelfs, als je dan wel mag.” probeerde hij nog, maar het was duidelijk dat ook hij de hoop eindelijk had opgegeven.
“Sorry Jordi. Ik denk niet dat het wat word.” zo. het was eruit… Nu de klap nog vangen.
“Zo’n vaag vermoedde had ik ook al. Nou goed, ik zie je wel eens verschijnen daar.” Met een beteuterde uitdrukking liep hij weg. Weer iemand pijn gedaan, weer iemand verstoten. Ik mag Jordi best maar niet op die manier en subtiel afwijzen lukt me nog altijd niet. Maar de echte knoop in mijn mag zat er waarschijnlijk omdat ik in eerste instantie niet ja had moeten zeggen. Ik wilde hem gebruiken om Myra beter te leren kennen. Wat ben ik ook een trut. Langzaam ging ik op weg naar mijn eerste les. Nederlands, niks bijzonders. Doorbijten dus om niet in slaap te vallen of af te dwalen.
“Hee!” roept iemand naar me. Ik maak bijna een sprongetje van schrik. Diep verzonken in gedachten had ik niet gezien dat Myra naast me was komen lopen, zelfs Myra kon niet op tegen mijn eeuwige stroom van gedachten.
“Ow, hoi! Ik had je niet gezien joh!”
“Gebeurt wel vaker, ik ben blijkbaar goed ik mensen verassen.”
“Dat kan je tenminste nog gebruiken.”
Even viel er een stilte, ze keek me aan maar niet vragend.
“Ligt eraan. Als je een moord wil plegen wel ja. Maar als je gewoon je VWO wil halen is een goed stel hersenen zoals dat van jou toch handiger.” ze had me dus begrepen. Ik kon zo lekker wegvaren in gedachten en niks meer opvangen van wat er om me heen gebeurde. Fantasieverhalen zoals vroeger of probleemstukken uit mijn leven, tenminste wat voor mij hersenkrakende problemen konden zijn. Bijvoorbeeld Myra. Ik moest er achter zien te komen wat ze bedoelde met het onsterfelijke.
“Myra…” even was ik stil. Ze keek me vragend aan maar bereid om te antwoorden wat er ook zou komen. Net op dat moment, op zo’n moment wat alleen in films en boeken voorkomt, ging de bel en was er geen tijd om het vragen vuur op haar los te laten.
“Ik zie je in de pauze wel.” zei ik snel/
“Tot dan!” zei ze knikkend en we liepen allebei een andere gang in.
Concentreren lukte me in ieder geval niet meer tijdens de Nederlands les. Tenminste, niet op de stof die behandeld werd. Het enige waar ik aan kon denken was wat ik zou vragen. Hoe moest ik dit keer wel subtiel er achterkomen wat Myra nou zo anders maakte dan iedere andere in mijn klas. Helaas zat ik niet helemaal alleen in de les en werd ik herhaaldelijk afgeleid door Kim en Ylse die de smaak al goed te pakken hadden het eerste uur en constant flauwe grappen mijn kant op smeten of het dumpen van Jordi. Good news travels fast…
Tegen de tijd dat de pauze begon had ik besloten dat ik alle opties open hield. Myra kon gewoon veel fantasie hebben zoals ik, dus alle mythische wezens waren inbegrepen. Misschien had ze wel verstand van aura lezen, gedachtelezen, toekomst voorspellen of tarotkaarten. Je weet maar nooit met kunstzinnige ouders. En misschien was ze wel gewoon een goede acteur en in staat iedereen altijd voor het lapje te houden. In alle gevallen wilde ik meer van haar weten en misschien ook leren dus waar te beginnen. De standaard vragen waren op en over die verschillende dingen waren geen normale vragen te bedenken. Ik pakte mijn flesje water en was weer diep in mijn gedachten verzonken toen Myra ineens naast me stond, alweer. Ik schrok, alweer, maar dit keer gooide ik water over Kim heen die naast me stond.
“AH! bah! Anna!!” riep ze geïrriteerd mijn kant op.
“Ow,jeetje, sorry Kim! Bad karma!” zei ik lachend maar lette niet op de reactie van Kim. Uit mijn ooghoeken keek ik naar Myra die niet een keer knipperde met haar ogen.
“Geloof jij in Karma?” vroeg ik en toen het mijn mond uit was voelde ik me heel dom.
“Niet speciaal nee, hoezo?”
“Dat vroeg ik me gewoon af. Misschien kan je aura lezen of zo, dat zou wel heel gaaf zijn.”
Even leek het alsof ze boos zou worden en toen begon ze heel hard te lachen.
“Je hebt geen idee wat je met me aan moet of wel?”
Langzaam voelde ik me rood worden. “Nee sorry, ik ben niet zo tactisch met dit soort dingen.”
“Dat ken ik wel. Maar waarom doe je zo je best voor mij?”
“Eerlijk gezegd weet ik dat niet.” dat was eerlijk maar de helft verhulde ik achter een nog steeds rood gezicht. Ze hoefde niet meteen te weten dat ik me anders voelde bij haar in de buurt en vanaf de eerste dag wilde weten wie of wat ze was. Laat staan dat ik het atelier van haar moeder was ingeslopen.
“Hmm. Dat heb je soms. Karma?” vroeg ze uitdagend.
“Ik denk het.” lachte ik
“Heb je misschien zin om vrijdag mee te gaan naar het bos. Dat heb je vast nog niet gezien.” stelde ik voor om maar van onderwerp te veranderen.
“Ik ben er al wel eens geweest met mijn ouders maar dat lijkt me wel leuk ja. Is ook wat gemakkelijker praten dan hier in deze stampvolle aula.” Ik knikte, het was inderdaad niet normaal druk. Zo in de winter was iedereen binnen en daardoor moest ook bijna iedereen staan omdat we met veel te veel mensen waren voor de kleine aula. Weer ging de bel, geheel onverwachts. Ik raakte totaal de kluts kwijt door die Myra. Gelukkig ontweek ze me niet en kon ik vrijdag rustig al mijn vragen op haar loslaten want ze leek niet heel gesloten te zijn. Jammer dat het nog maar woensdag was…
De rest van de dag verliep heel snel en ik fietste naar huis zonder Myra nog te hebben gezien. Thuis begon ik maar meteen aan mijn huiswerk zodat ik niet zou wegdromen in mijn gedachten zoals vandaag al te vaak was gebeurt. Na het eten glipte ik meteen weer mijn kamer in en ging vast in bed liggen met een boek zodat ik heerlijk kon uitrusten zo midden in de week. Het was toch wel vermoeiend iemand leren kennen. Ik kon me niet concentreren om het oud Nederlandse boek en dwaalde af naar vrijdag. Opeens bedacht ik me dat ik best wat vragen uit kon schrijven zodat ik niet met een mond vol tanden zou staan in het bos. Ik pakte een pen en papier en begon te schrijven.
Waarom zijn jullie verhuisd?
Heb je een vriendje?
Mis je je vrienden?
Waar woont de rest van je familie?
Wat doet je broer nu?
Wat voor kunst maakt je moeder?
Ben je gelovig?
Wat bedoelde je met onsterfelijk?
Meer vragen zouden geen zin hebben, het gesprek zal vanzelf wel leiden tot meer vragen. Ik keek op de klok naast mijn bed en besloot dat het maar eens tijd werd om te gaan slapen.
Het was een mooie dag, ook al was het pas donderdag en was ik met mijn hoofd bij vrijdag. Maar een toets vandaag en dat was Frans luisteren dus daar kon ik niet eens voor leren. Dat zijn de beste toetsen vind ik altijd.
Toen ik op school kwam had ik het idee, maar het zal wel schijn zijn geweest, dat iedereen vrolijker was dan normaal. Vrolijk zwaaide ik naar Katja die meteen op me af stoof. Blijkbaar had ik haar behoorlijk verwaarloosd deze dagen…
“Hee, wat zie jij er vrolijk uit! Was het gezellig met Jordi?” Blijkbaar zat Katja nogsteeds niet in het roddelcircuit. Daarom was ze ook iemand met wie ik goed kon praten over jongens, ze flapte er nooit zomaar wat uit zoals Ylse, die er in eeste instantie voor had gezorgd dat ik Jordi als excuus gebruikte om Myra te leren kennen, maar ze kreeg ook nooit dingen te horen zoals Kim die me af had lopen zeiken gister.
“Oh, Jordi… Daar ben ik niet meer mee uit geweest.”
“Huh?! Hoezo niet?”
“Ik voelde me niet zo lekker.”
“Wat jammer, jullie zouden zo leuk stelletje zijn.”
“Ik voel eigenlijk niets zo veel voor hem hoor.”
“Dat komt wel, geef hem maar gewoon een kans, het is een lieve jongen.”
“Zal best, maar waarom wil hij mij, er zijn zat anderen die iemand zoals hij verdienen.”
“Jij verdient ondertussen ook wel eens een vriendje hoor! Geniet ervan, je bent jong, je mag nog blunderen zelfs! Niks te verliezen dus, hup met die geit!”
“Nou jij hebt de smaak te pakken zeg.”
“Het wordt mooi weer vandaag en dat maakt me echt vrolijk, ben die kou en regen nou wel zat.”
“Ik vond het wel mee vallen eigenlijk, maar goed, ik ga naar de les. Doei!”
“Zie je in de pauze!”
En weg liep ik. Die was vrolijk. Mij een beetje proberen te koppelen, ooit zal ik wel iemand vinden maar Jordi was niet die iemand voor mij. Hij was te oppervlakkig, te makkelijk, te vrouwelijk en ook al had hij best een knap koppie hij was daardoor wel een beetje kak… Niet mijn type, hoewel ik niet echt wist wat mijn type wel was.
De lessen vlogen voorbij maar halverwege de dag begon ik iets te missen. Myra was niet op school bedacht ik me en meteen was ik bang dat ik haar toch had afgeschrikt of dat ze ziek was en vrijdag niet door zou gaan. De hele dag liep ik met een knagend gevoel rond dat niet oploste, Myra was er niet. Ik fietste weer met Katja en Lieke naar huis maar was niet al te spraakzaam. Thuis stortte ik me op mijn overdosis wiskunde huiswerk zodat ik mezelf niet in paniek zou denken. Dat was onzin, het was Myra maar. Morgen was ze vast weer op school…
Die avond sliep ik slecht, half dromend half wakker schrok ik af en toe wakker met hart dat klopte in mijn keel. Een gevoel alsof ik in de gaten werd gehouden maar door iets wat ik nooit zou vinden. Vragen die nooit beantwoord zouden worden maar meer vragen zouden veroorzaken. Het rennen naar het licht terwijl hoe harder je rent hoe verder je weg raakt. Angstzweet. Tranen. En weer het wakker schrikken. Het angstgevoel kwam me akelig bekend voor, die droom over de koe. Die zwarte schim had me precies dezelfde angst bezorgd. Een angst die ik voorlopig vaker zou gaan voelen…
Wat ik wel zeker wist was dat ik me bij Myra al direct op mijn gemak voelde. In plaats van me in te bedden en te zorgen dat ik haar leerde kennen voordat ze mij zou leren kennen, was ik meteen bereid geweest open te zijn en haar in te laten. Misschien zou ik toch nog een keer iemand vinden die ik alles kunnen delen en wiens vriendschap niet aan een zijde draadje van liefde hing maar aan een keten van vertrouwen. Vriendschap is altijd al sterker geweest dan liefde dus ik wist dat wat ik voelde geen vlinders waren maar de kriebels voor een nieuwe frisse vriendschap waarmee ik een fort kon bouwen. Maar dit keer niet alleen, een fort om samen te schuilen tegen de woeste buiten wereld…
Rustig werd ik de volgende ochtend wakker, stond haast fluitend op en fietste sneller naar school dan normaal. Ik was helaas ook eerder op school dan verwacht en voor ik het wist stond ik oog in oog met net die persoon die ik de komende weken wilde ontwijken… Jordi.
“Hee, Anna! Weer beter?”
“Ow, hee Jordi… Mwah, gaat wel.” saai, ongeïnteresseerd, rustig, sloom.. ging het door mijn hoofd. Dat zal hem vast afschrikken.
“Nou, dan is het vrijdag vast over. Ga je mee uit naar de Klubs?” vroeg Jordi duidelijk niet merkend dat ik hem af probeerde te schrikken en even enthousiast als altijd.
“Dat vinden mijn ouders denk ik niet goed…” gokte ik, als slap excuus voor een volgend uitstel.
“Die kan ik wel ompraten, ik kan je komen ophalen zelfs, als je dan wel mag.” probeerde hij nog, maar het was duidelijk dat ook hij de hoop eindelijk had opgegeven.
“Sorry Jordi. Ik denk niet dat het wat word.” zo. het was eruit… Nu de klap nog vangen.
“Zo’n vaag vermoedde had ik ook al. Nou goed, ik zie je wel eens verschijnen daar.” Met een beteuterde uitdrukking liep hij weg. Weer iemand pijn gedaan, weer iemand verstoten. Ik mag Jordi best maar niet op die manier en subtiel afwijzen lukt me nog altijd niet. Maar de echte knoop in mijn mag zat er waarschijnlijk omdat ik in eerste instantie niet ja had moeten zeggen. Ik wilde hem gebruiken om Myra beter te leren kennen. Wat ben ik ook een trut. Langzaam ging ik op weg naar mijn eerste les. Nederlands, niks bijzonders. Doorbijten dus om niet in slaap te vallen of af te dwalen.
“Hee!” roept iemand naar me. Ik maak bijna een sprongetje van schrik. Diep verzonken in gedachten had ik niet gezien dat Myra naast me was komen lopen, zelfs Myra kon niet op tegen mijn eeuwige stroom van gedachten.
“Ow, hoi! Ik had je niet gezien joh!”
“Gebeurt wel vaker, ik ben blijkbaar goed ik mensen verassen.”
“Dat kan je tenminste nog gebruiken.”
Even viel er een stilte, ze keek me aan maar niet vragend.
“Ligt eraan. Als je een moord wil plegen wel ja. Maar als je gewoon je VWO wil halen is een goed stel hersenen zoals dat van jou toch handiger.” ze had me dus begrepen. Ik kon zo lekker wegvaren in gedachten en niks meer opvangen van wat er om me heen gebeurde. Fantasieverhalen zoals vroeger of probleemstukken uit mijn leven, tenminste wat voor mij hersenkrakende problemen konden zijn. Bijvoorbeeld Myra. Ik moest er achter zien te komen wat ze bedoelde met het onsterfelijke.
“Myra…” even was ik stil. Ze keek me vragend aan maar bereid om te antwoorden wat er ook zou komen. Net op dat moment, op zo’n moment wat alleen in films en boeken voorkomt, ging de bel en was er geen tijd om het vragen vuur op haar los te laten.
“Ik zie je in de pauze wel.” zei ik snel/
“Tot dan!” zei ze knikkend en we liepen allebei een andere gang in.
Concentreren lukte me in ieder geval niet meer tijdens de Nederlands les. Tenminste, niet op de stof die behandeld werd. Het enige waar ik aan kon denken was wat ik zou vragen. Hoe moest ik dit keer wel subtiel er achterkomen wat Myra nou zo anders maakte dan iedere andere in mijn klas. Helaas zat ik niet helemaal alleen in de les en werd ik herhaaldelijk afgeleid door Kim en Ylse die de smaak al goed te pakken hadden het eerste uur en constant flauwe grappen mijn kant op smeten of het dumpen van Jordi. Good news travels fast…
Tegen de tijd dat de pauze begon had ik besloten dat ik alle opties open hield. Myra kon gewoon veel fantasie hebben zoals ik, dus alle mythische wezens waren inbegrepen. Misschien had ze wel verstand van aura lezen, gedachtelezen, toekomst voorspellen of tarotkaarten. Je weet maar nooit met kunstzinnige ouders. En misschien was ze wel gewoon een goede acteur en in staat iedereen altijd voor het lapje te houden. In alle gevallen wilde ik meer van haar weten en misschien ook leren dus waar te beginnen. De standaard vragen waren op en over die verschillende dingen waren geen normale vragen te bedenken. Ik pakte mijn flesje water en was weer diep in mijn gedachten verzonken toen Myra ineens naast me stond, alweer. Ik schrok, alweer, maar dit keer gooide ik water over Kim heen die naast me stond.
“AH! bah! Anna!!” riep ze geïrriteerd mijn kant op.
“Ow,jeetje, sorry Kim! Bad karma!” zei ik lachend maar lette niet op de reactie van Kim. Uit mijn ooghoeken keek ik naar Myra die niet een keer knipperde met haar ogen.
“Geloof jij in Karma?” vroeg ik en toen het mijn mond uit was voelde ik me heel dom.
“Niet speciaal nee, hoezo?”
“Dat vroeg ik me gewoon af. Misschien kan je aura lezen of zo, dat zou wel heel gaaf zijn.”
Even leek het alsof ze boos zou worden en toen begon ze heel hard te lachen.
“Je hebt geen idee wat je met me aan moet of wel?”
Langzaam voelde ik me rood worden. “Nee sorry, ik ben niet zo tactisch met dit soort dingen.”
“Dat ken ik wel. Maar waarom doe je zo je best voor mij?”
“Eerlijk gezegd weet ik dat niet.” dat was eerlijk maar de helft verhulde ik achter een nog steeds rood gezicht. Ze hoefde niet meteen te weten dat ik me anders voelde bij haar in de buurt en vanaf de eerste dag wilde weten wie of wat ze was. Laat staan dat ik het atelier van haar moeder was ingeslopen.
“Hmm. Dat heb je soms. Karma?” vroeg ze uitdagend.
“Ik denk het.” lachte ik
“Heb je misschien zin om vrijdag mee te gaan naar het bos. Dat heb je vast nog niet gezien.” stelde ik voor om maar van onderwerp te veranderen.
“Ik ben er al wel eens geweest met mijn ouders maar dat lijkt me wel leuk ja. Is ook wat gemakkelijker praten dan hier in deze stampvolle aula.” Ik knikte, het was inderdaad niet normaal druk. Zo in de winter was iedereen binnen en daardoor moest ook bijna iedereen staan omdat we met veel te veel mensen waren voor de kleine aula. Weer ging de bel, geheel onverwachts. Ik raakte totaal de kluts kwijt door die Myra. Gelukkig ontweek ze me niet en kon ik vrijdag rustig al mijn vragen op haar loslaten want ze leek niet heel gesloten te zijn. Jammer dat het nog maar woensdag was…
De rest van de dag verliep heel snel en ik fietste naar huis zonder Myra nog te hebben gezien. Thuis begon ik maar meteen aan mijn huiswerk zodat ik niet zou wegdromen in mijn gedachten zoals vandaag al te vaak was gebeurt. Na het eten glipte ik meteen weer mijn kamer in en ging vast in bed liggen met een boek zodat ik heerlijk kon uitrusten zo midden in de week. Het was toch wel vermoeiend iemand leren kennen. Ik kon me niet concentreren om het oud Nederlandse boek en dwaalde af naar vrijdag. Opeens bedacht ik me dat ik best wat vragen uit kon schrijven zodat ik niet met een mond vol tanden zou staan in het bos. Ik pakte een pen en papier en begon te schrijven.
Waarom zijn jullie verhuisd?
Heb je een vriendje?
Mis je je vrienden?
Waar woont de rest van je familie?
Wat doet je broer nu?
Wat voor kunst maakt je moeder?
Ben je gelovig?
Wat bedoelde je met onsterfelijk?
Meer vragen zouden geen zin hebben, het gesprek zal vanzelf wel leiden tot meer vragen. Ik keek op de klok naast mijn bed en besloot dat het maar eens tijd werd om te gaan slapen.
Het was een mooie dag, ook al was het pas donderdag en was ik met mijn hoofd bij vrijdag. Maar een toets vandaag en dat was Frans luisteren dus daar kon ik niet eens voor leren. Dat zijn de beste toetsen vind ik altijd.
Toen ik op school kwam had ik het idee, maar het zal wel schijn zijn geweest, dat iedereen vrolijker was dan normaal. Vrolijk zwaaide ik naar Katja die meteen op me af stoof. Blijkbaar had ik haar behoorlijk verwaarloosd deze dagen…
“Hee, wat zie jij er vrolijk uit! Was het gezellig met Jordi?” Blijkbaar zat Katja nogsteeds niet in het roddelcircuit. Daarom was ze ook iemand met wie ik goed kon praten over jongens, ze flapte er nooit zomaar wat uit zoals Ylse, die er in eeste instantie voor had gezorgd dat ik Jordi als excuus gebruikte om Myra te leren kennen, maar ze kreeg ook nooit dingen te horen zoals Kim die me af had lopen zeiken gister.
“Oh, Jordi… Daar ben ik niet meer mee uit geweest.”
“Huh?! Hoezo niet?”
“Ik voelde me niet zo lekker.”
“Wat jammer, jullie zouden zo leuk stelletje zijn.”
“Ik voel eigenlijk niets zo veel voor hem hoor.”
“Dat komt wel, geef hem maar gewoon een kans, het is een lieve jongen.”
“Zal best, maar waarom wil hij mij, er zijn zat anderen die iemand zoals hij verdienen.”
“Jij verdient ondertussen ook wel eens een vriendje hoor! Geniet ervan, je bent jong, je mag nog blunderen zelfs! Niks te verliezen dus, hup met die geit!”
“Nou jij hebt de smaak te pakken zeg.”
“Het wordt mooi weer vandaag en dat maakt me echt vrolijk, ben die kou en regen nou wel zat.”
“Ik vond het wel mee vallen eigenlijk, maar goed, ik ga naar de les. Doei!”
“Zie je in de pauze!”
En weg liep ik. Die was vrolijk. Mij een beetje proberen te koppelen, ooit zal ik wel iemand vinden maar Jordi was niet die iemand voor mij. Hij was te oppervlakkig, te makkelijk, te vrouwelijk en ook al had hij best een knap koppie hij was daardoor wel een beetje kak… Niet mijn type, hoewel ik niet echt wist wat mijn type wel was.
De lessen vlogen voorbij maar halverwege de dag begon ik iets te missen. Myra was niet op school bedacht ik me en meteen was ik bang dat ik haar toch had afgeschrikt of dat ze ziek was en vrijdag niet door zou gaan. De hele dag liep ik met een knagend gevoel rond dat niet oploste, Myra was er niet. Ik fietste weer met Katja en Lieke naar huis maar was niet al te spraakzaam. Thuis stortte ik me op mijn overdosis wiskunde huiswerk zodat ik mezelf niet in paniek zou denken. Dat was onzin, het was Myra maar. Morgen was ze vast weer op school…
Die avond sliep ik slecht, half dromend half wakker schrok ik af en toe wakker met hart dat klopte in mijn keel. Een gevoel alsof ik in de gaten werd gehouden maar door iets wat ik nooit zou vinden. Vragen die nooit beantwoord zouden worden maar meer vragen zouden veroorzaken. Het rennen naar het licht terwijl hoe harder je rent hoe verder je weg raakt. Angstzweet. Tranen. En weer het wakker schrikken. Het angstgevoel kwam me akelig bekend voor, die droom over de koe. Die zwarte schim had me precies dezelfde angst bezorgd. Een angst die ik voorlopig vaker zou gaan voelen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten